اين سوره در ((مكه)) نازل شده است و داراى 34 آيه است.
بطوركلى محتواى اين سوره در پنج بخش خلاصه مى شود:
بـخـش اول بـعـد از ذكـر حـروف مقطعه اشاره به عظمت قرآن و هدايت ورحمت بودن آن براى مؤمنانى كه واجد صفات ويژه هستند مى كند.
بخش دوم از نشانه هاى خدا در آفرينش آسمان و برپاداشتن آن بدون هيچ گونه ستون ، و آفرينش كوهها در زمين ، و جنبندگان مختلف ، و نزول باران وپرورش گياهان سخن مى گويد.
بـخـش سـوم قـسـمتى از سخنان حكمت آميز لقمان آن مرد الهى را به هنگام اندرز فرزندش نقل مى كند.
در بـخـش چـهـارم بـار ديـگـر به دلائل توحيد باز مى گردد، و سخن از تسخيرآسمان و زمين و نـعـمتهاى وافر پروردگار و نكوهش از منطق بت پرستانى كه تنهابراساس تقليد از نياكان در اين وادى گمراهى افتادند، سخن مى گويد.
و نيز از علم گسترده و بى پايان خدا با ذكر مثال روشنى پرده برمى دارد.
بـخـش پـنـجم اشاره كوتاه و تكان دهنده اى به مساله معاد و زندگى پس از مرگ دارد، به انسان هشدار مى دهد كه مغرور به زندگى اين دنيا نشود.
ايـن مـطلب را با ذكر گوشه اى از علم غيب پروردگار كه از همه چيز در ارتباط باانسان از جمله لـحـظـه مـرگ او و حـتـى جنينى كه در شكم مادر است آگاه است تكميل كرده و سوره را پايان مى دهد.
منبع: برگزيده تفسير نمونه ،جلد سوم ،صفحه 549-550